با راندن اشغالگران و مزدوران بنیادگرا و غیربنیادگرایش از استقلال وطن پاسبانی کنیم!

لبخند کودکانت
از میان ویرانی
و شکنجه
از میان دیوارهای پوشیده از خون
از میان لرزش‌های مرگ و زندگی
پدیدار خواهد شد
ای سرزمین عظیم
ای زخم عمیق و عشق تنها

فدوی طوغان – شاعر فلسطینی


تا برنخیزیم، هر گوشه این خاک میرزااولنگ خواهد بود!

بار دیگر ملت ما در شوک زجرکش شدن هم‌میهنان بی‌گناه ما در سرپل غرق ماتم گردیدند. به تاریخ ۱۵ اسد ۱۳۹۶ داعشی‌ها و طالبان درنده قریه میرزااولنگ ولسوالی صیاد سرپل را متصرف شده و براساس گزارش‌ رسانه‌ها، بیش از ۵۰ تن غیرنظامی را به‌ صورت فجیعی به قتل رسانده و ده‌ها خانواده فقیر را به گروگان گرفتند. قساوتی که انسان را به یاد قتل‌عام یکاولنگ بامیان در جدی ۱۳۷۹ می‌اندازد، اما اینبار با سفاکی بیشتر که حتا به زنان و کودکان رحم نشده انسان‌های بی‌‌دفاع سر بریده می‌شوند و اجساد پاره پاره و سلاخی می‌گردند.

مردم افغانستان تا هنوز در آتش جنایتکاران ۷ و ۸ ثوری می‌سوزند

۷ و ۸ ثور، لکه‌های ننگ تاریخ ماست که تا امروز میهن و مردم ما را در آتش می‌کشند و از آن پیاپی انواع جدید جنایتکاران و جاهلان و فروخته‌شدگان زاییده می‌شوند. دو روز سیاهی که اغلب مردمان این سرزمین آرزو می‌کنند کاش در تقویم وجود نمی‌داشت تا خاطرات هولناک آن همه‌ساله در ذهن شان نمودار نگردد: خاطرات کودتای خونین؛ ناپدید شدن‌ها و اعدام ده‌هاهزار انسان بی‌گناه؛ شکنجه‌ و زنده به گور شدن‌ها؛ دربدری و فرار از بم‌های روس‌ها؛ تحمل توهین و تحقیر در ایران و پاکستان. و به تعقیب آن، جلادان ۸ ثوری افغانستان نگونبخت را در چنگال سیاه شان فشرده جنایات فجیع‌تری بر مردمانش روا داشتند که خاطرات پیشین را می‌شوید: هر کوچه شهر کابل تبدیل به خط اول جنگ می‌گردد؛ در اولین روزها تمام اماکن عامه و دفاتر چور می‌گردند؛ مادران ۷۰ ساله و کودکان معصوم مورد تجاوز جنسی قرار می‌گیرند؛‌ دیدن زایمان زنان به سرگرمی افراد تفنگ به دست بدل می‌گردد؛ شکریه‌ها و ناهیدها و صدها زن و دختر پرپر می‌شوند؛‌ نسل‌کشی در افشار صورت می‌گیرد؛ میخ بر سر انسان‌ها کوبیده شده «رقص مرده» نمایش داده می‌شود؛ بر اسیران ادرار خورانیده شده در کانتینرها زنده به آتش کشیده می‌شوند، خاینانه‌ترین و شرم‌آورترین اعمال در برابر هموطنان هندو و سیک ما صورت گرفته دارایی و جایداد شان غصب می‌گردد؛ فابریکه‌های کشور و تسلیحات نظامی در بدل نرخ آهن‌پاره به پاکستان به فروش می‌رسد؛ کابل به شهر ارواح بدل می‌گردد، کشور در آتش جنگ‌های قومی و سمتی و زبانی و مذهبی به آتشدان بدل می‌گردد، دستان خونین دولت‌های مرتجع پاکستان و ایران تا عمق در کشور ما باز گذاشته می‌شوند و صدها قساوت و میهنفروشی و شیادی دیگر. پس از آن، مردم ما باوجود تحمل شلاق و استبداد قرون‌وسطایی طالبان، با پرتاب بم‌های امریکا و شرکایش مواجه شده یکبار دیگر همان جلادان ۸ ثوری برما تحمیل ‌گردیدند که این بار دست به دست شرکای جرم ۷ ثوری خود داده با دریافت بوجی‌های دالر، یکونیم دهه تمام است که با نکتایی و دریشی اما با همان افکار متعفن و دستان پرخون، خیانت و ستم و فساد و میهنفروشی نموده افغانستان را برای مردمش دوزخ ساخته‌اند.

اجازه ندهیم افغانستان میدان رقابت تسلیحاتی ابرقدرت‌ها گردد!

و این بار امریکا بزرگترین بمب غیرهستوی موجود در زرادخانه‌‌اش را که به «مادر تمام بمب‌ها» شهرت دارد، بدون هیچ مانع و دغدغه‌ای در کشور ما آزمایش کرد. اگر در برابر این آزمایشات دهشتناک خاموش بنشینیم، افغانستان ما میدان شغالی رقابت‌های تسلیحاتی ابرقدرتها گردیده حتی خطر هستوی آنرا تهدید خواهد کرد.

نگذاریم جانیان حاکم با حافظه ما بازی کرده دهشت علیه فرخنده به فراموشی سپرده شود!

دو سال از زجرکش‌شدن فرخنده گذشت، وحشتی که انسان‌های باوجدان افغانستان و جهان را تکان داد اما برای «مقامات» نامحترم آب از آب تکان نخورد و تا امروز عاملان اصلی این سفاکی کم‌نظیر مانند شرف بغلانی، حبیب ده‌افغانان و سرجنایتکاران حامی اینان به جزای اعمال شان نرسیده آزاد می‌خرامند. چند عنصر زن‌ستیز و مفلوک مانند ملا ایاز نیازی، سیمین حسن‌زاده، زلمی زابلی، حشمت ستانکزی به دفاع از قاتلان شهید فرخنده برخاستند و اگر مورد بمباران نظرات کاربران فیسبوک قرار نمی‌گرفتند، مطمئنا که جمع وسیعی از دولتی‌های همفکر و هم‌کیش شان برای مسلمان‌نمایی به آنان می‌پیوستند.

مبارزه علیه اشغال و بنیادگرایی، گام اول برای رهایی زن افغان است!

امسال در وضعیتی به پیشواز روز جهانی زن می‌رویم که بر خون‌های نخکشیده‌ی فرخنده و رخشانه، هزاران زن دیگر در گوشه و کنار کشور در آتش سوزان خشونت و ستم سوختند. یکونیم دهه می‌شود که از نام زن افغان و نگون‌بختی‌هایش سوءاستفاده رذیلانه شده در شعار سخن از «رهایی زنان افغان» زده می‌شود اما در عمل امروز وضعیت زنان ما فاجعه‌بارتر تحمل‌ناپذیرتر از هر زمان بوده فریاد جانگدار دختران و زنان تحت ستم از هر سوی کشور بلند است. دهشت حاکم در کشور ما تنها در جنایت و شرفباختگی در برابر مریم‌ها، سحرها، مروه‌ها، سحرگل‌ها، بی‌بی‌گل‌ها و دیگران خلاصه نمی‌شود، مردم ما در پکتیا و هلمند و کنر و شاه‌شهید و سراسر افغانستان مورد بمباردمان‌های کور نیروهای اشغالگر امریکایی و ناتو قرار می‌گیرند؛ حملات انتحاری و انفجاری طالب و داعش در شهرها جان صدها هموطنان معصوم ما را می‌گیرد؛ جنگسالاران زیر نام اربکی و «قیام مردمی» به‌صورت رسمی مسلح‌تر گشته دوران وحشتناک پاتک‌سالاری را احیا نموده اند، در بازی موش و پشک ارگ با طالب و داعش هزاران روستانشین ما دربدر اند؛ جنایتکاران جنگی و فساد‌پیشه‌گان با ناز و نعمت بیشتر بر کرسی‌های قدرت می‌لمند؛ اقلیت‌های مذهبی و دینی سلاخی می‌شوند؛‌ ساحه کار برای نیروهای پیشرو و دگراندیش روز تا روز تنگتر و اختناقی‌تر می‌گردد؛ سانسور و خودسانسوری بیش از پیش حمکفرما می‌گردد؛ فقر و بی‌کاری و قحطی بی‌داد می‌کند؛ سیل فرار جوانان امیدباخته از این ماتم‌کده ادامه دارد؛ مکتب و کلینیک و سرباز خیالی وطن را فرا گرفته، از راه غارت و چاپیدن ملت، مقامات دستگاه مافیایی فربه‌تر می‌شوند؛ و ده‌ها شناعت و مرارت استخوان‌سوز دیگر. درین همه موارد زنان نخستین و آسان‌ترین قربانیان بوده متحمل جانفرساترین فشارهای جسمی و روحی می‌گردند.

تاریخ و مردم راکتیار و شرکای جرمش را هرگز نمی‌بخشند!

دولت اشغالگر امریکا و نوکرانش تلاش دارند تا لاشه‌ گندیده‌ا‌ی موسوم به گلبدین را زیر نام «صلح» بار دیگر بر گرده‌های زخمی مردم ما سوار سازند. هر چند گلبدینی‌های متعددی پیچ و مهره دولت شاریده را می‌سازند، ولی اشغالگران در تبانی با دست‌نشاندگان خودفروخته داخلی شان در نظر دارند تا با استفاده از این نعش، حزب منفور اسلامی را که عملا راه اضمحلال پیموده است، سر و سامان بخشیده و جهت بازی‌های جنایتکارانه در خدمت گیرند.

بدون محاکمه جنایتکاران ۸ و ۷ ثوری، مردم ما صلح و شکوفایی را نخواهند دید!

هرچند سالیان درازی از سیاه‌روز‌های ۸ و ۷ ثور می‌گذرد، ولی هنوزهم مردم زجرکشیده‌ی ما از پیامدهای فاجعه‌بار این دو روز شوم رهایی ندارند. دو روز هولناکی که صدها هزار قربانی از ملت ما گرفت؛ میلیون‌ها تن را بی‌خانمان کرد؛ هزاران انسان آزاده و باوجدان سر به نیست شدند؛ از کودک ۷ ساله تا مادران ۷۰ ساله مورد تجاوز قرار گرفتند؛ زیرساخت‌های اقتصادی و اجتماعی ما منهدم شدند؛ داشته‌های ملت تاراج و برباد رفت؛ و صدها قساوت و مصایب دیگر. به همه ملت ثابت شده که سران خلقی‌ـ‌پرچمی و رهبران تنظیمی علت‌العلل تیره‌بختی‌ها و مرارت‌های امروزی کشور اند. از خیانت اینان بود که افغانستان مورد دست‌اندازی‌های دولت‌های مستبد پاکستان و ایران و چهل کشور اشغالگر تحت رهبری امریکا قرار گرفت.

جامه خونین فرخنده را درفش مبارزه علیه بنیادگرایان و اشغالگران سازیم!

یک سال از روز دهشت‌ناک زجرکش شدن فرخنده در کابل گذشت که نه تنها ملت ما بلکه جهان را در بهت و وحشت فرو برد. اما وجدان‌های آلوده و خفته حاکمان پلید تکانی نخورد و تا هنوز قاتلان اصلی و مدافعان شان از چنگ عدالت فراری اند و طی یک ‌سال با شیوه‌های مختلف تلاش صورت گرفت تا بر فاجعه‌بارترین ددمنشی در تاریخ معاصر ما پرده افکنده شود.

مبارزه علیه بنیادگرایی و اشغال گام اول در راه رهایی زن افغان است!

امسال در حالی به مصاف هشتم مارچ رفته و از روز جهانی زن بزرگداشت به عمل می‌آوریم که متاسفانه هر روز شاهد قتل، تجاوز، بریدن گوش و بینی و لت و کوب زنان کشور خود هستیم. در‌ عین‌حال شاهدیم که هنوز قاتلان فرخنده‌، رخشانه‌ و ده‌ها زن دیگر این سرزمین بدون هر گونه محاکمه و بازپرسی به ترکتازی شان ادامه ‌داده و حمایت وسیع سرجنایتکاران دولتی و غیردولتی را هم با خود دارند.

مقالات برگزیده

مقالات رسیده

هنر و ادبیات

از صفحات تاریخ ما

تعداد مهمانان حاضر: 138 نفر