قصه‌های مملو از ماتم در سرزمین ما پایانی ندارد. به تاریخ ۲۷ ثور ۱۳۹۴، ساعت ۹ قبل از ظهر، در دوسرکه میدان‌هوایی کابل حمله انتحاری ددمنشان طالبی شال غم را در چند خانواده بی‌دفاع پهن نمود. این حمله هنگامی رخ داد که قطار نظامیان از آنجا عبور می‌کرد.

در کنار سایر هموطنان مظلوم ما، دو خواهر کوچک (یاسمن ۱۳ ساله و نرگس ۱۲ ساله) که هنوز شاگردان صنف پنجم مکتب سردار محمدداوود خان بودند، جان باختند. به تاریخ ۱۵ سرطان ۱۳۹۴ ‌به دیدار خانواده سوگوار آنان رفته، پای سخنان اندوه‌بار پدر و مادری نشستم که پرپرشدن دخترکان عزیز شان، زندگی فقیرانه آنان را شکنجه‌بارتر ساخته‌است. شنیدن سخنان آنان، قلب هر انسان باوجدان را به سختی می‌فشارد.

کابل به تاریخ ١٦ اسد ١٣٩٤ (٧ اگست ٢٠١٥) یکی از خونین‌ترین روزهایش را تجربه ‌کرد و بیش از ششصدتن از هموطنان ما کشته و زخمی شدند. انفجار مرموز در شاه‌شهید کابل بیش از صدتن از هم‌شهریان بی‌گناه ما را کشت، اما دولت به جای رسیدگی به قضیه، تلاش فراوان به عمل آورد که بر این جنایت سرپوش گذارد. چکر زدن نمایشی غنی و عبدالله بر ویرانه‌های شاه‌شهید نه‌تنها قربانیان این فاجعه بلکه اکثر مردم ما را مالامال از انزجار ساخت.

با این همه خونی که در سراسر کشور جاریست و فغان ملت از فقر و بیکاری و بدامنی و بی‌تفاوتی مقامات بلند است، اما یک روز بعد از این حوادث خونبار، در صفحه ارگ در فیسبوک پستی گذاشته شد که بیشتر به یک اعلان تجارتی جهت فریب افکار عامه شباهت داشت:

حمایت دولتهای غربی از باندهای وحشت‌آفرین و دشمن بشریت، بازهم دامان خود شان را فرا گرفته مردم بیگناه را در قلب اروپا به خون و ماتم نشاند. اینبار چندین حمله خونین تروریستی در پاریس در جمعه شب ١٣ نوامبر ٢٠١٥ بیش از ١٤٠ کشته و حدود ٣٠٠ مجروح برجا گذاشت که وضعیت اکثر آنان وخیم توصیف شده است. دولت فرانسه که ناکامی نهادهای استخباراتی‌اش عریان بود، فوری حالت اضطرار اعلان نموده مرزهایش را بست و ارتش در نقاط مختلف پاریس جابجا گردید.

سال ۲۰۱۵ هم با کوله‌باری از بربریت منحیث وحشتناک‌ترین سال در یکونیم دهه گذشته ثبت تاریخ ما شد. از دهه‌ها بدینسو، گذشت هر سال اکثراً جز کابوس چیزی به خاطره هموطنان ما نگذاشته است. میهن‌فروشی و آدمکشی هر یک، شاهان مستبد، روسها و مزدورانش، آدمکشان تنظیمی، طالبان وحشی و بالاخره بازی‌های امریکا و دولت‌های دست‌نشانده‌ متشکل از جنگسالاران و جمعی از روشنفکران وجدان‌خفته با سرنوشت مردم ما، افغانستان را از غمزده‌ترین کشورهای جهان ساخته است.

اما این تیره‌گی و دهشت را بالاخره پایانیست. با همت پایدار، همبستگی ملی و مبارزه عملی در راه خوشبختی و بهروزی وطن و مردم ما می‌توانیم به این شام غم پایان بخشیم. نباید منتظر معجزه نشست، هیچ کس نجات مان نمی‌دهد جز بازوان توانای خود ما و هیچ جای دنیا را سراغ نداریم که مردمش بدون پیکار سخت و جانفشانی به آزادی و رفاه رسیده باشند.

گرچه وطن ما همه روزه شاهد فجایع عذاب‌ناک است، در این گیلری تصاویری از دردناک‌ترین حوادث سال ۲۰۱۵ را جمع‌آوری نمودم تا درج تاریخ گردد.

روز نخست سال ٢٠١٦ در کابل با انتحار و دهشت آغاز گشت. یک حمله انتحاری وحوش طالبی در سرک نهم تایمنی طبق معمول مردم داغدار ما را بر بالین سوگ جگرگوشه‌های شان نشاند.

هدف انتحارکننده مهمانخانه فرانسوی‌ها بود اما از آنجایی که خارجی‌ها برای امنیت شان با مصارف هنگفت آرگاه و بارگاه ساخته‌اند، به آنان هیچ آسیبی نرسیده ولی مردم عام و بی‌دفاع قربانی شدند.

سیلی غفار، سخنگوی حزب همبستگی در برنامه «آغاز روز» تلویزیون «آریانا» (۲۲ جدی ۱۳۹۴ - ۱۲ جنوری ۲۰۱۶): مردم را زیر نام ‍«پروسه صلح» فریب می‌دهند و در پشت پرده سیاست‌های شوم خود را عملی می‌کنند. امریکا بخاطر شکست رقبای اقتصادی و نظامی‌اش، مخصوصاً چین و روسیه، بهترین حربه‌اش تروریزم است و هیچگاه از این حربه دست نمی‌کشد. از طرف دیگر در دولت هنوز هم احزاب، گروه‌ها و افرادی جا دارد که صلح به نفع آنان نیست، زیرا اگر صلح، امنیت و یک دولت مردمی روی کار بیاید، دیگر آنان نمیتوانند به چپاول‌گری و قدرت خود ادامه دهند و بانک‌های دبی، نیویارک و لندن را پر از پول‌های غارت شده‌ نمایند.

حمله انتحاری روز چهارشنبه (۳۰ جدی ۱۳۹۴) بر کاروان کارمندان «کابورا پرودکشن»، هشت تن به‌شمول ۳ زن را شهید و چندین تن دیگر را زخمی نمود. روز جمعه (۲ دلو ۱۳۹۴)، با جمعی از جوانان «حزب همبستگی افغانستان» در مراسم خاکسپاری مریم ابراهیمی، یکی از شهدای این جنایت ددمنشان طالبی، در کارته سخی شهر کابل اشتراک ورزیدم. درحالی‌که زنان جنازه مریم را بر دوش کشیده انتقال می‌دادند، اکثر اشتراک‌کنندگان نمی‌توانستند جلو اشک شان را بگیرند. تنفر در برابر طالبان وحشی و دولت وحشت ملی فضای حاکم در این مراسم را تشکیل می‌داد.

به تاریخ ۱۴ دلو ۱۳۹۴ (۳ فبروری ۲۰۱۶) جمعی از اعضای حزب همبستگی برای غم‌شریکی به خانه شهید محمد علی محمدیار رفتیم. محمدعلی ۳۷ ساله به تاریخ ۳۰ جدی ۱۳۹۴ در حمله انتحاری بر موتر کارمندان «کابورا پرودکشن» به شهادت رسید. از او دو کودک (سنا یک‌ساله و ستایش دوساله و هشت ماه) بجا مانده اند.

به تاریخ ٨ حوت ١٣٩٤ انفجار وحشتناک انتحاری در اسعدآباد مرکز ولایت کنر جلو پارک شهدا باعث شهادت ١٩ تن گردید و ٣٣ تن دیگر به شدت مجروح شدند. این حمله زمانی صورت گرفت که حاجی خانجان، قومندان سابق حزب اسلامی که رهبری یک گروه اربکی را به عهده داشت می‌خواست با والی دیدن نماید. در این حمله او با محافظانش کشته شد. ولی جای افسوس این است که بخاطر کشتن یک جنایتکار، ده‌ها تن از هموطنان بی‌گناه ما شهید شدند و زنان بیوه و کودکان شان بی‌سرپرست شدند.

تسخیر افکار عامه با پخش اخبار عوامفریبانه و تبلیغات زهرآگین بخش مهمی از وظایف دم و دستگاه‌ دولت‌های امپریالیستی به‌شمار می‌رود و در مقایسه با ماشین جنگی نظامی از اسلحه رسانه‌ای به‌مراتب به پیمانه وسیع‌تری استفاده می‌گردد. در جریان جنگ سرد امریکا و هم‌پیمانانش تعدادی از رسانه‌ها را به غول‌های تبلیغاتی جهانی مبدل کردند تا افکار جهانیان را مسموم سازند.

در همچو فضایی تعدادی از شخصیت‌های عدالت‌خواه و مترقی با امکانات ناچیز ولی همت بالا دست به کار شدند تا صدای بی‌صدایان و آن ملت‌هایی گردند که در بند دولت‌های خودکامه، دست‌نشانده و فاسدِ حامی امپریالیست‌ها گیر مانده‌اند.

رسانه‌ای موسوم به “Democracy Now!” از این زمره می‌باشد که در ۱۹ فبروری ۱۹۹۶ توسط خانم امی گودمن (Amy Goodman) به راه انداخته شد. در بیستمین سالگرد تاسیس‌اش روی سایتش می‌خوانیم:

«در سال ۱۹۹۶ امی‌گودمن برنامه رادیویی را بنام “Democracy Now!” به منظور تمرکز بر مسایل و جنبش‌هایی که معمولا توسط مطبوعات فاسد نادیده گرفته می‌شوند، آغاز نمود. امروز “Democracy Now!” بزرگ‌ترین رسانه جمعی در امریکاست که در نقاط مختلف دنیا ۱۴۰۰ استیشن رادیویی و تلویزیونی را دارا می‌باشد.»

این مرجع همواره تلاش داشته تا درد و آلام ملت‌های تحت ستم را منعکس ساخته و آواز رسای جنبش‌ها و سازمان‌های آزادیبخش در سرتاسر جهان باشد. در برنامه‌های تلویزیونی و رادیویی این شبکه جنبش‌های ضدامپریالیستی و آزادیخواه‌ مانند جنبش‌‌ ضدجنگ و اکسیون‌ها علیه اشغال افغانستان و عراق، جنبش «۹۹ فیصد» وال‌استریت، اعتراضات مردمی بخاطر کشته شدن سیاه‌پوستان توسط پولیس و... معرفی و فعالیت‌های‌شان وسیعا انعکاس داده شده است.

«دموکراسی حالا!، بیست سال پوشش جنبش‌هایی که امریکا را تغییر داد» نام کتابی است که در باره راه پرپیچ و خم این رسانه مترقی طی دو دهه گذشته به قلم امی گودمن، دوید گودمن و دنیس موینهاین اخیرا انتشار یافته است.

کار ارزشمند “Democracy Now!” افشای جنایات جنگی امریکا می‌باشد که زیر نام «جنگ ضدتروریزم» در عراق، افغانستان، پاکستان، لیبیا، سوریه، سومالیا، یمن وغیره مرتکب گردیده است. خانم امی‌گودمن و همکارانش در برنامه‌های مختلف برعکس سایر غول‌های رسانه‌ای چون سی‌ان‌ان، فاکس‌ نیوز، ان‌بی‌سی و غیره، دروغین و پوچ‌بودن ادعاهای ایالات متحده و ناتو را در مورد «جنگ ضد تروریزم» افشا می‌نمایند. این رسانه به دفاع از قربانیان بمباران‌های طیاره‌های بی‌سرنشین پرداخته و در برابر سیاست جنگ‌افروزانه اداره اوباما که بی‌شرمانه مدعیست این حملات تلفات غیرنظامی را به حداقل رسانیده است، ایستاده و خواهان توقف فوری آن اند. گودمن در یکی از برنامه‌هایش (۱۶ جنوری ۲۰۱۶) ضمن انعکاس تظاهرات صلح‌طلبان علیه بمباران طیاره‌های بی‌سرنشین در افغانستان و پاکستان، سرگذشت بازماندگان این حملات در وزیرستان شمالی را چنین بازگو می‌کند: «ما همیشه به ندرت نام این قربانیان را در می‌یابیم. به‌طور مثال در ۲۴ اکتوبر ۲۰۱۲ سی‌‌آی‌ای در وزیرستان شمالی پاکستان حملات هوایی را با طیاره‌های بی‌سرنشین براه انداخت. مامانا بی‌بی مادرکلان ۶۷ ساله حین چیدن بامیه [در مزرعه] کشته شد، نواسه‌های بی‌بی، زبیر رحمان ۱۲ ساله و نبیلای ۸ ساله‌ در میان زخمیان بودند.» زبیر رحمان که با خواهر زخمی‌ و همراهی پدرش جهت مداوا به امریکا سفر کرده‌اند، در مصاحبه با “Democracy Now!” می‌گوید: «من دیگر آسمان آبی را دوست ندارم. به راستی، من حالا آسمان ابری را ترجیح می‌دهم. طیاره‌های بی‌سرنشین در آسمان ابری قادر به پرواز نیستند....»

امی گودمن در برنامه‌های مختلف “Democracy Now!” جنایات امریکا در افغانستان را بررسی نموده و از جمله صدای افراد بی‌گناهی را که توسط امریکا و دولت دست‌نشانده‌اش به اتهام ارتباط با طالبان سال‌ها را بدون هیچ جرمی در زندان گذشتانده‌اند، به گوش جهانیان رسانیده است. قندی یکی از چنین افرادی است که توسط نیروهای امریکایی به‌عنوان «دشمن» دستگیر شده بود. وی در ۱۱ سپتامبر ۲۰۱۵ در مصاحبه‌ای با گودمن اظهار نمود:

«ساعت ده شب با کیبل‌ها آمدند. شروع به لت و کوب تمام بدنم نموده و بیضه‌هایم را فشردند، به استثنای تنبان تمامی لباس‌هایم را کشیدند. آنان برویم آب ریختند. در آن موقع شب بسیار به شکل بد به دست‌ها و پاهایم می‌زدند. آنان پیراهنم را درآورده و با کیبل لت کوب کردند. بلی، صاحب، من با چشمان خود دیدم که آنان مردم را کشتند.»

امی گودمن به خاطر این تلاش‌های عدالتخواهانه‌اش تا کنون برنده چندین جایزه معتبر جهانی و از جمله «نوبل الترناتیو» گردیده است.

فعالیت‌های پیشتازانه و افکار آزادیخواهانه امی‌ گودمن، برادرش دیوید گودمن و تعدادی از سایر همراهانش باعث شد که در جریان تظاهرات ضد جنگ در سال ۲۰۰۸ با اتهام «خشونت علیه پولیس» دستگیر و زندانی گردند. این عمل بار دیگر نقاب «دموکراسی» به‌شدت کاذب و ریاکارانه نظام حاکمه امریکا را دریده و ثابت نمود که در صورت مواجهه با افراد و نیروهای جدی و مبارز مخالف این هژمونی، هارترین چهره‌اش را به نمایش می‌گذارد.

منبع: انجمن اجتماعی دادخواهان افغان، ۳۰ سرطان ۱۳۹۵

به تاریخ ۱۰ سرطان ۱۳۹۵ کاروان پولیس در مسیر راه کابل – کندهار در منطقه قلعه حیدرخان مورد حمله قرار گرفت. افراد این کاروان پولیس‌هایی بودند که از موسسه تعلیمی میدان وردک فارغ و برای تعیینات به مرکز فراخوانده شده بودند.

در ۲۱ سرطان ۱۳۹۵ «انجمن اجتماعی دادخواهان افغان» با چندین فامیل از ولایت پروان که عزیزان شان در این حادثه از دست داده اند دیدار نمود. رسانه‌ها تعداد افراد نظامی و غیرنظامی را که در این حمله به شهادت رسیدند ۳۰ تن و زخمی‌ها را ۵۰ تن اعلام نمود. اما بازماندگان قربانیان به گزارشگر «انجمن اجتماعی دادخواهان افغان» گفتند که تعداد کشته شده ها و زخمی‌ ها به مراتب بیشتر از آنچه که رسما اعلان گردید و در رسانه های انعکاس یافته می باشد.

در ۲ اسد ۱۳۹۵، حملات انتحاری در دهمزنگ کابل معترضان «جنبش روشنایی» را هدف قرار داده دردآورترین فاجعه را در پایتخت به بار آور. در نتیجه این جنایت، بیش از ۹۰ تن از جوانان معصوم ما کشته و ۳۰۰ تن دیگر مجروح شدند. هرچند گروه وحشی داعش مسئولیت این قساوت را بر دوش گرفت، اما هنوز پرسش‌های فراوانی در مورد این فاجعه وجود دارند که باید حکومت به آنها پاسخ گوید.

سیلی غفار، سخنگوی حزب همبستگی در برنامه «نگرش» تلویزیون «آریانا» (۲۷ سنبله ۱۳۹۵ - ۱۷ سپتامبر ۲۰۱۶): بین طالب، حزب اسلامی، داعش و... هیچ تفاوت ماهوی‌ وجود ندارد. اینان با تف سی‌آی‌ای و آی‌اس‌آی پرورش یافته اند. تفاهمنامه صلح با حزب اسلامی، به فکاهی می‌ماند. زیر نام پروسه صلح می‌خواهند تمام جنایتکاران و غداران را وارد کابل نمایند، این پروژه‌ی پس پرده‌ی امریکاست.

ستاره صلح، امنیت، پیشرفت و ترقی زمانی در فضای غمبار افغانستان می‌درخشد که مردم یک مشت شوند و صدای شان را علیه این جنایتکاران معلوم‌الحال بلند نمایند.

جریان کامل این بحث را از اینجا تماشا نمایید.

سیلی غفار، سخنگوی حزب همبستگی در برنامه «حاشیه خبر» تلویزیون «یک» (۱ میزان ۱۳۹۵ - ۲۲ سپتامبر ۲۰۱۶): زیر نام زیبای صلح تروریستها را به افغانستان می‌آورند تا آنرا بیشتر به یک ماتمکده تبدیل سازند. تاریخچه ننگین حزب اسلامی جز کشتار، غداری، مزدوری و خودفروشی چیز دیگری نیست. در این ۱۵ سال نیز مهره‌های مهم این حزب،‌ از فاروق وردک گرفته تا کریم خرم، همگی در دولت شامل بودند که جز فساد و خیانت دیگر هیچ کاری برای مردم افغانستان انجام ندادند.

سیلی غفار خطاب به سخنگوی حزب اسلامی: «شما اصلاً پایه مردمی ندارید، اگر می‌داشتید به کو‌ه‌ها پنهان نمی‌شدید و تف سی‌آی‌ای را در دهن تان نمی‌انداختید. شما دست‌پرورده‌های پاکستان و امریکا هستید.»

با قربانی نمودن عدالت، صلح پایدار در افغانستان بوجود آمده نمی‌تواند. «پروسه صلح» فقط بخاطر فریب مردم است. امریکا این مهره‌هایش را برای روز مبادا نگهداری نموده بود تا مورد استفاده سیاست‌های استعمارگرانه‌اش قرار دهد.

جریان کامل این بحث را از اینجا تماشا نمایید.

سیلی غفار، سخنگوی حزب همبستگی در برنامه «محور» تلویزیون «طلوع نیوز» (۱ میزان ۱۳۹۵ - ۲۲ سپتامبر ۲۰۱۶): همه تنظیم‌هایی که می‌گویند سلاح شان را کنار گذاشته اند، عملاً شاخه نظامی دارند و درگیر در جنگ هستند. با آمدن راکتیار دوباره دهه‌ی ۹۰ شروع خواهد شد، اگرچه شروع هم شده است... اگر اینها در همان ابتدا به جوخه دار سپرده می‌شدند، امروز سر مردم تحمیل نمی‌گردیدند.

مردم افغانستان صلح می‌خواهند اما نه در بدل اینکه خون فرزندان شان زیر پا شود. صلح فقط زمانی بدست می‌آید که دست اشغالگران از افغانستان کوتاه شده و جنایتکاران چند دهه اخیر به جزای اعمال شان برسند.

جریان کامل این بحث را از اینجا تماشا نمایید.

نویسنده: پاتریشا گوسمن، محقق ارشد، افغانستان | مترجم: نوید نابدل
منبع: دیده‌بان حقوق بشر، ۲۱ سپتامبر ۲۰۱۶

گلبدین حکمتیار، یکی از بدنام‌ترین مظنونان جنایات جنگی افغانستان، کسی که در سال ۱۹۹۲ منحیث صدراعظم، پایتخت خودش را مورد راکت‌باران قرار داد، بعد از دهه‌ها تبعید به لطف پیمان صلح با دولت وحدت ملی به خانه برمی‌گردد. برگشت او، فرهنگ معافیت از مجازات را تقویت می‌کند، فرهنگی که توسط دولت افغانستان و تمویل‌کنندگان خارجی‌اش با تعقیب نکردن پاسخگویی برای قربانیان فراوان نیروهای تحت فرماندهی گلبدین و سایر جنگسالاران که در دهه ۹۰ میلادی بخش بزرگی از کشور را ویران کردند، پرورش داده شده است.

تجمع اعتراضی به صلح با حکمتیار در کابل

منبع: بی‌بی‌سی فارسی، ۱ میزان ۱۳۹۵

همزمان با امضای این سند، تجمع اعتراضی به امضای این توافقنامه در کابل راه اندازی شده بود.

این تجمع با حضور ده‌ها نفر در پارک شهر نو کابل برگزار شده بود و اشتراک کنندگان با سر دادن شعار علیه آقای حکمتیار، مخالفت خود را با صلح با او اعلام کردند.

معترضین می‌گویند مردم افغانستان گلبدین حکمتیار را به دلیل دست داشتن در جنگ‌های داخلی و جنگ‌های اخیر نمی‌بخشند و خواهان مجازات او هستند.

امضای توافقنامه صلح با گلبدین حکمتیار در شبکه‌های اجتماعی نیز واکنش های موافق و مخالف زیادی به همراه داشته است.

فراه با آنکه در چند سال گذشته از امنیت چندانی برخوردار نبود و بسیاری از ولسوالی‌های آن در چنگ طالبان قرار داشتند اما در یک هفته گذشته حملات این گروه بر برخی مناطق در اطراف شهر فراه شدت گرفته که مردم را نگران ساخته اکثریت آنان به مناطق دیگر آواره شده اند.

طالبان نخست روکن، نوبهار، رج، گنهکان، ختی‌وان، ملاها، ده هک، برنگتوت و برخی قریه‌های دیگر در اطراف شهر را مورد حمله قرار داده و تمامی این مناطق را در کنترول گرفتند و خود شانرا تا حدود دو کیلومتری دفتر والی به منطقه باغ پل رساندند.

سیلی غفار، سخنگوی حزب همبستگی افغانستان در برنامه «محور» تلویزیون «طلوع نیوز» (۱۳ عقرب ۱۳۹۵ - ۳ نوامبر ۲۰۱۶): سران حکومت همیشه مطابق سیاست‌های استعمارگرانه باداران شان عمل می‌کنند. اگر پلان‌های صلح دارند، با جلادانی دارند که مردم را تباه می‌کنند، اگر پلان‌های امنیتی دارند، هرگز بخاطر منافع مردم نیست. تا زمانیکه حکومت پوشالی حاکم باشد و کشورهای اشغالگر حضور داشته باشند، افغانستان روی صلح و بهروزی را نخواهد دید.

جریان کامل این بحث را از اینجا تماشا نمایید.