ننگ دیگری تحت نام «لویه جرگه» درج تاریخ می‌شود
- رده: اعلامیه‌ها
- نویسنده: حزب همبستگی افغانستان
- منتشر شده در جمعه، 17 اسد 1399
غنی و شرکا جرگه دیگری را با حضور دم‌جنبان پیشین برگزار می‌کنند تا زیر نام زیبای «صلح» باز بر «خط سرخ» شان پا گذاشته آخرین و خطرناکترین و خونخوارترین تروریست‌های طالبی را نیز از زندان رها سازند. اما غنی می‌کوشد این خیانتش را زیر نام «مشورت ملت» مشروعیت بخشیده گردن خود را از تیغ بی‌گذشت تاریخ و عدالت خلاص نماید. اما اگر مردم را به زعم تان بار بار فریب می‌دهید با تاریخ نمی‌توان شوخی و دغلبازی کرد. همانگونه که لویه‌جرگه‌های نادرخانی و میهنفروشان خلقی‌ـ‌پرچمی منحیث نمایشات مسخره ثبت شدند، از این جرگه‌های ننگین استعماری نیز جز نداهای شرافتمندانه ملالی جویا و بلقیس روشن، چیز مثبتی درج حافظه تاریخ نخواهد شد.
غنی و اطرافیان فاسدش ۳۳۰ میلیون افغانی را از شکم گرسنه‌ی کودکان این سرزمین می‌زنند تا با تطمیع و چرب کردن شکم کثیف یک مشت چک‌چکی‌هایش قطع‌نامه دیگری را زیر نام رای مردم به امضا رسانند. اما، نتیجه این جرگه از همین اکنون روشن است. همانگونه که طبق سیاست کاخ‌سفید تروریست بین‌المللی انس حقانی رها گردید، ۴۰۰ آدمکش خطرناک طالبی نیز بدون کم و کاست و با پیشکش «آیسکریم» محترمانه رها خواهند شد. این حکم ترامپ است که به غلامانش در ارگ دیکته گردیده که نه غنی، نه پارلمان و نه لویه‌جرگه توان، صلاحیت و شهامت رد آن را دارد. زلمی خلیلزاد منحیث پدروکیل تروریستان، بدون حتی در جریان گذاشتن دولت پوشالی کابل، با اطمینان کامل از عملی شدنش، در دوحه این وعده را به طالبان داده درج معاهده نموده بود. او از ماهیت غلامان امریکا آگاهی عمیق داشت که برای حفظ کرسی به ضدملی‌ترین تصامیم بادار نیز برده‌وار گردن می‌نهند. او می‌داند که اگر در گذشته از طریق مداری‌گری کرزی و مجددی در هنگام لویه جرگه فروش افغانستان به امریکا خواستش را تحمیل کرد، حال هم غنی‌ها، عبدالله‌ها، حمدالله محب‌ها، عمرداوودزی‌ها، حنیف‌اتمرهای بی‌شماری در این نظام دست‌نشانده لمیده‌اند که با شصت نه که نوک بینی حاضرند بر هر نوع سند تهیه شده باداران خارجی شان چشم پت مهر تایید زنند.
عجله در برگزاری لویه جرگه بنابر فشار کاخ‌سفید بود که کار به‌اصطلاح صلح با طالبان به زودی قبل از انتخابات امریکا نهایی گردد تا ترامپ به خود چهره قهرمان پایان‌دهنده طولانی‌ترین جنگ امریکا در افغانستان گرفته، رای مردم را به چنگ آورد. جنگی که زیر نام سرنگونی طالبان و اعاده «حقوق زنان» و «دموکراسی» با تجاوز عریان امریکا و کشتار صدهاهزار افغان بیست سال ادامه یافت، در نهایت با مشروعیت بخشیدن جهانی به طالبان سفاک و هموار ساختن فرش سرخ زیر پای سران منفورش مسیر تازه‌ای می‌پیماید.
دولت جنگ‌افروز امریکا که در تبانی با والدین پاکستانی طالبان عمر این پروژه را پایان‌یافته می‌داند و بیش از این نمی‌تواند با یکچنین دشمن فرضی مردم امریکا و جهانیان را بفریبد، می‌کوشد این گروه درنده را به حلقه رهزنان جهادی، خلقی-پرچمی و تکنوکرات‌های دست‌نشانده‌اش شامل سازد تا این بار پروژه داعش را روی دست گیرد. اما برای مردم افغانستان آنچه ازین نشست و برخاست‌ها و «پروسه صلح» حاصل نخواهد شد، ختم جنگ و خونریزی است و این را مقامات امریکایی نیز علنی اعتراف می‌کنند. تروریست‌ها با نیروهای امریکایی و ناتو اوربند کردند، اما در برابر مردم ما هارتر گردیده‌اند. بررسی تعاملات و تضادهای قدرتهای جهانی و همسایگان بر سر موقعیت جیوپولتیک افغانستان و حملات موحش هفته‌های گذشته در لوگر، ننگرهار، هرات و کابل و سایر ولایات از آدرس داعش بار دیگر ثابت میسازد که ختم خونریزی و ثبات در وطن ما تا سالها متصور نیست، برعکس برای روزهای سخت‌تر و خونین‌تری باید آمادگی گرفت.
دولت غنی که می‌خواهد اوضاع را تحت کنترول‌اش داشته و هر نوع صدای ولو نیمه‌‌مخالف را خفه سازد، پیشاپیش به رسانه‌ها لیستی از چتلی‌لیسان دالربگیرش را فرستاده تا از میان آنان در میزگردها و برنامه‌های خبری دعوت صورت گیرد تا با تیوری‌پردازی‌های عق‌آور بر مرداری‌های حکومت در باج‌دهی و پوزه‌مالی به طالبان ددمنش پرده افکنند. البته مداحان دربار غنی چون شاه‌حسین مرتضوی، صدیق صدیقی، ضیا‌الحق امرخیل، امرالله صالح، وحید عمر و غیره نیز روزهاست به این کارزار پیوسته‌اند.
«حزب همبستگی افغانستان» بدین باور است که طالبان همان اولاده ملای لنگ اند که روزی با دار و دسته‌ی شان توسط هموطنان هندو و مسلمان و هزاره و پشتون ما در کنار جانیان جهادی و داعشی به سزای خیانت‌های شان خواهند رسید. اگر در قلع و قمع این اولاده مزدور شهامتی به خرج دهیم، خواهیم دید که زن و مرد افغانستان از هر قوم و مذهب این شیادان بیگانه با انسانیت را چگونه تکه و پاره خواهند کرد. هیچ ملتی را برای همیشه نمی‌توان در زنجیر‌های استعمار و استبداد پیچانیده وادار به سکوت کرد. باید از ایستادگی شهید اصل‌الدین و «جوانان امید» در ولسوالی چا‌ه‌آب تخار؛ جانبازی فاطمه در ولسوالی فرسی هرات؛ قهرمانی قمرگل نوجوان و برادرک ۱۲ ساله‌اش حبیب‌الله در ولسوالی تیوره غور؛ مقاومت گل‌آرام در ولسوالی پاتوی دایکندی و غیره آموخت که با اندکترین امکانات در برابر ستم‌پیشگان طالبی قدعلم کرده از ناموس و شرف شان به دفاع برخاستند. ما شکی نداریم که این مقاومت‌های ولو کوچک بالاخره به یک جنبش عظیم ضدبنیادگرایی و ضد اشغالگران مبدل خواهد گشت. مقاومت و مبارزه تنها راه رسیدن به صلح دایمی در کشور ماست. سازشکاری و باج‌دهی به طالبان و هر گروه جنایتکار، عصرحجری و جیره‌خوار بیگانگان، آنان را هارتر میسازد. هیچ صلحی با تضرع در مقابل جانیان به دست نمی‌آید و خون‌خواران هیچ‌گاهی پیام‌آور آرامش شده نمی‌توانند.
حزب همبستگی افغانستان
۱۷ اسد ۱۳۹۹ (۷ اگست ۲۰۲۰)
