بدون طرد کروناهای ۸ و ۷ ثوری و شرکا، جنگ با ویروس کرونا ثمربخش نخواهد بود!
- رده: اعلامیه‌ها
- نویسنده: حزب همبستگی افغانستان
- منتشر شده در دوشنبه، 08 ثور 1399
ثور زبون
بوی خون می‌آید
بوی کشتار و جنایت
بوی آن دشمن دون می‌آید
یکی تقویم را ورق بزند
این چه ماهی‌ست مگر؟
آه باز آن ثور زبون می‌آید!
آ.پ.
۸ و ۷ ثور زبون آمد و زخم‌های مردم ستمکش ما یکبار دیگر تازه می‌شوند: زخم‌های اشغال روس، زندان و شکنجه، ناپدید شدن عزیزان، زنده به گور کردن‌ها، اعدام و هزاران قساوت دیگر؛ زخم‌های حاکمیت تنظیم‌های جهادی، جنگ و موشک‌پراکنی، چور و چپاول، قتل و کشتار، تجاوز به کودک ۷ ساله و مادر ۷۰ ساله، فرار و دربدری، نمایش رقص مرده و کوبیدن میخ بر فرق انسان و درنده‌خویی‌های دیگر؛ که این همه مسبب گردید تا هیولاهای قرون‌وسطایی طالبی بر مردم داغدار ما حاکمیت کنند و بعد زمینه اشغال امریکا و متحدان‌اش فراهم گردید. اما، امسال در کنار مصایب و فجایع بی‌شمار، ویروس کرونا هم به آن‌ها افزوده شده است.
جغد شوم هفت و هشت ثور هنوز در فضای تاریک سرزمین ما در پرواز بوده و مردم ما از پیامدهای نکبت‌بار آن تا کنون رنج‌های مضاعف می‌کشند. جریان به اصطلاح کمک‌رسانی دولت در برابر بحران ویروس کرونا نیز گوشه‌ای از این درد را منعکس ساخت. حکومتیان با لاف و پتاق و پررویی خاصه عناصر دست‌نشانده و ضدملی از رسیدگی به مردم سخن گفتند. با توزیع چهارونیم کیلو گندم، امرالله صالح با طمطراق تمام از «بردن حکومت تا دروازه‌های مردم» گپ می‌زند، والی کابل می‌گوید که «در صورت نبود غذا، ما مواد غذایی تا پشت درهای شهریان کابل می‌رسانیم» و وحید «کوید ۲۷» بعد این همه نری و غری برای جنگ حیدری در تلویزیون ظاهر شده از زبان غنی می‌گوید که مردم اطمینان داده شوند که اگر وضعیت خراب شد، دولت توان رساندن نان به مردم را دارد! معلوم نیست که وضعیت بیش از این تا چه حد بدتر شود که «خاطر نازک رییس‌جمهور این کشور جهان اول» برنجد؟ چند وحیدالله نگون‌بخت دیگر این خاک بنابر نداشتن توانایی سیر کردن شکم کودکان‌اش دست به خودکشی بزند که بالاخره چهارونیم کیلو گندم خر خور به این خانواده پرغم برسد یا نرسد؟
از سوی دیگر می‌بینیم که همان تیکه‌داران جهاد و تاجران دین که تا دیروز و امروز بر مردم آسیاب‌سنگ‌های زیادی را چرخانده‌اند، اکنون جای شان را برای ارجمندی‌هایی همچون صلاح‌الدین ربانی، حبیب‌الرحمان حکمتیار، باتور دوستم، تمیم جرات، احمد مسعود، حبیب‌الرحمان سیاف، خالد نور، گل‌رحمان همدرد، ادیب فهیم، علی محقق، طاها صادق، ذبیح الماس، مهدی انوری، تقی خلیلی، احمد علی حضرت وغیره خالی می‌کنند تا با پوشیدن دریشی و نکتایی و پتلون نیمه به جنایات و وطنفروشی‌های قبله‌گاه‌ها ادامه دهند. اما، رجب منگول‌هایی که قربانی سفاکی‌های تنظیم‌های جهادی شده و برای آنان جنگیدند امروز در پی یک لقمه نان سرگردان اند و روزی هم در همین جاده‌های ناداری و تنگدستی بدون این که کاهی از جایش شور بخورد، جان خواهند داد. این درسی برای دهن‌های کرایی مانند حشمت‌الله ارشد، هارون معترف، نجیب بارور، فهیم کوهدامنی، مجیب مهرداد، بشیر احمد تینج، آصف آشنا و ده‌ها چتلی‌لیس دیگر جانیان شده می‌تواند که هرچقدر هم برای این خاینان سگدوی کنند ارزشی بالاتر از رجب منگول نداشته و هر وقتی تاریخ مصرف شان به پایان رسد، بدتر از آن جوان مظلوم دور انداخته خواهند شد.
هموطنان دردمند!
از چهار دهه بدینسو ما همه در آتش خلق و پرچم، تنظیم‌های هفت‌گانه و هشت‌گانه، طالب و داعش، اشغالگران امریکایی و چاکران داخلی شان سوخته‌ایم و تا روزی که برای کسب حق خود و تحقق عدالت برنخیزم همچنان بی‌دود و شعله خواهیم سوخت. کارشناسان خاین یا احمقی که پافشاری بر رهایی ۵ هزار طالب دارند، آیا نمی‌دانند که این هزاران جانی و نماد توحش و جهل صلح خواهند آورد یا مصایبی چندبرابر بر مردم و جوان و پیر و زن و مرد ما؟ پس خودفریبی و مردم‌فریبی ابلهانه‌ای‌ست که از مزدوران خونخوار پاکستان آرزوی صلح را در دل پروراند. زمانی تنظیم‌های خاین جهادی از آی‌اس‌آی دستور داشتند که کابل باید بسوزد، حالا طالبان همان دستور را دارند که تمام افغانستان یا نابود شود یا به امارت طالبی تحت تسلط پاکستان در آید. هیچ کشور خارجی و از جمله امریکای استیلاگر ناجی ما شده نمی‌تواند، هیچ صلحی میان جانیان منجر به صلح و امنیت نمی‌گردد، هیچ دست اجنبی ما را از این همه مصایب رهایی نمی‌بخشد. فقط با اتحاد خویش به دور از مسایل قومی، زبانی، سمتی، مذهبی وغیره به جنگ خاینان و حامیان خارجی شان برویم. فقط با محاکمه جنایتکاران ۸ و ۷ ثوری باید این تقویم زبون را ورق زنیم!
حزب همبستگی افغانستان
۸ ثور ۱۳۹۹
