ترا من در میان آتش و اندوه
ترا من در مقاومت  
تا نهایت  
بس ستودم
قامتی نستوه
من و تو هم‌سرشت
هم‌سرنوشتیم وای
از آنجایی که رزمیدیم و
سر دادیم و دزدیدند
سیه‌کاران بی‌مقدار.
و اینک باز
عدو با ساز چند نیرنگ
زمین زندگی را مرگ می‌کارد
و گور مادرم را بهر یک فریاد
می‌کاود
و ما در باتلاق روزگار شوم
به گِرد آنچه از ما نیست
اسیریم یا بسان کولی‌ای نومید
در گردیم.
بشور ای سنگر آزادگان دهر!
کنارت از کران تا بی‌کران
آزاده می‌روید
بسوزان این جهانی بس ستمگر را
تبار بم و اژدر را
چراغ زندگی
رزمندگی را باز روشن کن
به خون من  
به اشک مادران بر گور گمنامان
غریو مشت‌ها
در اوج یک بحران  
فقط آزادی می‌جوید
فغان مشترک
یک انقلاب ناب
سخن باید عمل گردد
عمل درمان درد گردد.
مرا سوگند
به خونی ریخته‌ی «صبرا»^۱
به عشقی مادر «فرزاد»^۲
به ماتم خانه‌‌ی «ارگو»^۳
که تا جان در کف است
جانانه باید رفت.
فلسطین، راه باید جست
فلسطین، عشق را با رزم باید دوخت
سراسر زخم‌ها را با ترانه
با بسیج خانه خانه
بار و بار تکرار باید شست
سرود همدلی رزمندگی را
باز باید گفت.