سکینه جانسز، سمبول مقاومت مردم مبارز کردستان
- رده: مقالات
- نویسنده: کاوه عزم
- منتشر شده در دوشنبه، 09 دلو 1391
سه زن مبارز کرد هریک سکینه جانسز، فیدان دوغان و لیلا شیلمز به تاریخ نهم جنوری ۲۰۱۳ در دفتر مرکز اطلاع رسانی کرد در پاریس ترور شدند. از این جمله سکینه جانسز یکی از فعالان سرشناس کرد بود که به خاطر سالها مبارزه برای رهایی مردمش به سمبول مقاومت ملتش مبدل شده بود.
سکینه جانسز بخاطر ستم و استبداد حاکم بر کردها در سال ۱۹۷۱ دست به مبارزه زد. وی که از ستم و فاشیزم دولت مستبد ترکیه علیه کرد های آنکشور به ستوه آمده بود بخاطر آگاهی دهی و رسیدن به آزادی، خواهان مبارزه منسجم و تشکیلاتی شد. او بارها بخاطر فعالیتهای سیاسی‌اش دستگیر و زندانی شد ولی نه شکنجه دشمن وحشی اراده و عزم وی را شکستاند و نه دامهای مکارانه آنان. او بارها در زندان دیاربکر که به «جهنم دیاربکر» شهرت داشت زندانی شد اما بازهم به مبارزه‌اش ادامه داد.
سلما دوست همزنجیر سکینه در مورد مقاومت و استواری وی در مقابل شکنجه دشمن می‌گوید:
«در زندان او را می‌بردند و بعد بیهوش برگردانده و به کف سلول می‌انداختند. سکینه چون علوی بود او را بیشتر شکنجه می‌دادند. او برای ما قهرمان بود. سینه های او را بریدند، هر دوی آن را بریدند. او حتی فریاد نکشید. بلکه به صورت "اسد اوکتای" شکنجه گر بی رحم، تُف انداخت.»
مقاومت و استواری جانسز آنچنان تاثیرگذار بود که دشمن نیز از شجاعت وی ستایش می‌کرد. سلیم چوروک کایا یکی از دشمنان سرسخت وی می‌نویسد:
«سکینه در کلیه مقاومت های زندان دیاربکر شرکت داشت. با دفاعیه سیصد صفحه‌ای اش، نمونه‌ای از یک زن کرد است که در تاریخ جاودانه شد. سکینه مانند روزا لوکزامبورگ و ژاندارک، یک قهرمان ملی است.»
به تعقیب ترور سیاسی سه فعال زن در قلب فرانسه، بیش از ۱۵ هزار کرد مقیم اروپا در پاریس دست به تظاهرات زده دولت فرانسه را به همدستی با دولت ترکیه برای قتل آنان متهم نمودند.
کردها از سالهای متمادی بخاطر مبارزه حق‌طلبانه شان از سوی دولتهای مرتجع ایران، عراق، ترکیه و سوریه مورد حملات وحشیانه قرار می‌گیرند. سرزمین کردستان فقیرترین بخش خاک در هریک از این کشورها را تشکیل می‌دهد و مردم آن نیز از ابتدایی ترین و حیاتی ترین حقوق مانند آموزش و صحت و حق شهروندی و تکلم به زبان کردی در ادارات دولتی محرومند. کشورهای متذکره با افکار بنیادگرایی و ضد آزادی مبارزات کردها را با اتهام «تجزیه طلبی» و «تلاش برای برهم زدن امنیت ملی» با بی‌رحمی سرکوب می‌کنند.
لیلا زانا زن ستم ستیز کرد بود که به پارلمان ترکیه راه یافت و شهامت به خرج داده در اولین سخنرانی‌اش به زبان کردی که در ترکیه قدغن بود جملاتی را در صحن پارلمان به زبان راند ولی فوری از جانب دولت «تروریست» و «تجزیه طلب» نامیده شد و بعد به پانزده سال زندان محکوم گردید.
زنان که از جمله ستمدیده ترین لایه های جامعه اند در کردستان نقش فعالی در سیاست دارند و گفته می‌شود که یک سوم مبارزین کرد را زنان تشکیل می‌دهند.
دولت بنیادگرای ترکیه همانند رژیم پلید «ولایت فقیه» ایران هویت کردها را انکار می‌کند و آنان را جزو ترکهای کوهستانی محسوب می‌کنند. دولتهای مستبد از کردها به حدی متنفر اند که پس از زلزله وان به تاریخ ۲۳ اکتوبر ۲۰۱۱ در مناطق کردنشین ترکیه که در آن ۶۰۴ تن کشته و ۴۱۵۲ دیگر زخمی شدند، برخی از رسانه‌ها و سایت‌های اجتماعی در ترکیه از وقوع این حادثه برای کردها اظهار رضایت کردند و دولت ترکیه نه تنها از کمک رسانی به این منطقه جلوگیری کرد بلکه دست به سرکوب معترضین زد.
یک جنرال سوری در گزارش خود در سال ۱۹۶۰ می‌گوید:
«مشکلات ناشی از وجود کردها پوسته‌ای کاذب در سرزمین اعراب است که باید این پوسته کنده شده و دور انداخته شود.»
این همه سرکوب، اسبتداد و استثمار باعث شد که مردم محکوم کرد بخاطر کسب حقوق شان دست به مبارزه منسجم و گسترده زنند. آنان در برابر دولتهایی که راه هرگونه مبارزه مسالمت‌آمیز سیاسی برای حقوق ابتدایی شان را با گلوله و زندان پاسخ می‌دهند چاره‌ای نداشتند مگر اینکه به خاطر بقا و آزادی شان دست به مبارزه مسلحانه زده مشت را با مشت پاسخ گویند. به همین دلیل زنان و مردان کرد بخصوص در ترکیه، ایران و عراق دست به ماشه برده حکام فاشیست را وادار به عقب‌نشینی نموده بخشی از خواست هایشان را بر آنان تحمیل نموده اند.
یکی از گروههای کرد که به خاطر مبارزه مسلحانه‌اش به زودی پایه وسیع توده‌ای یافت «حزب کارگران کردستان» یا پ.ک.ک می‌باشد که سکینه از جمله پایه گذاران و اعضای مهم رهبری آن به شمار می‌رفت. در صفوف این حزب زنان نقش بارزی داشته و همگام با مردان با تفنگ در دست داشته از سرزمین شان دفاع می‌کنند.
دکتر وسترهایم، استاد پوهنتون که در مورد زنان مبارز کرد تحقیق انجام داده چنین می‌نویسد:
«مهمترین انگیزه مشترک زنان برای پیوستن به پ.ک.ک، ستم عمومی به همه کُردها، چه زن و چه مرد است. مسأله دیگر آزادی و حقوق زنان از قید ستمی است که در مناطق روستایی کُردنشین به زنان می‌شود، که در این قضیه هم حکومت و هم ساختارهای سنتی خانوادگی نقش دارند.»
دلیل دیگری که زنان کرد توانسته اند نقش بسزایی در میدان سیاست و مبارزه اداء نمایند اینست که برعکس افغانستان، گروههای مرتجع و خاین بنیادگرا نتوانسته اند در صفوف آنان رخنه کرده مبارزه شانرا با جهالت و افکار ضددموکراتیک آلوده سازند.
دکتر خندان چاغلایان، استاد پوهنتون در ترکیه عامل شرکت زنان در مبارزات سیاسی را برخورد غیر انسانی دولت با کردها می‌داند. او می‌گوید:
«رفتار دولت ترکیه با بحران کردها باعث شده زنان از نظر سیاسی فعال‌تر شوند. به گفته او، در برخورد آنکارا با کردها، بعضی روستاها با خاک یکسان شده اند و اعضای خانواده بسیاری از این زنان کشته یا ناپدید شده اند.»
بنابر گزارشها از سال ۱۹۸۴ بیش از ۳۰۰۰۰ کرد تنها در ترکیه توسط دولت بنیادگرا و حزب حاکم اخوانی آن «عدالت و توسعه» کشته شده اند.
سکینه و عبدالله اوجالان دو تن از بنیان گذاران حزب کارگران کردستان که در مقابله با جنایات روزافزون رژیم ترکیه در برابر کردها ناگزیر راه مبارزه مسلحانه را در پیش گرفتند.
زندانهای ترکیه و ایران پر از مبارزین کردی است که شکنجه و اعدام می‌شوند. در دو سال گذشته در ترکیه بیش از ۷۰۰۰ فعال سیاسی به اتهام همکاری با کردها دستگیر و زندانی شدند و در ایران نیز هر روز شاهد اعدام آزادیخوان سرفراز کرد هستیم. اما تمام این تروریزم دولتی علیه این ملت سلحشور باعث تشدید مبارزه و قیام آنان گشته که حتی دولتهای این کشورها را متوحش و درمانده ساخته است.
در این اواخر حدود هزار زندانی سیاسی در بیش از ۶۰ زندان ترکیه بخاطر رسیدن به حقوق اولیه شان (تحصیل به لسان کردی و خودمختاری) دست به اعتصاب زدند که وضعیت شان تا سرحد مرگ رسید اما مطبوعات جهان کمتر به آن پرداخت. طبق گزارش بی.بی.سی، ترکیه در سال های ۱۹۹۶ و ۲۰۰۰ شاهد اعتصاب غذای متعدد زندانیان کرد بود که حدود ۱۰۰ زندانی جان شان را از دست دادند.
دولت ترکیه که با سالها سرکوب وحشیانه قادر به شکستن روحیه این ملت عدالتخواه نشده، اخیرا مجبور شد با عبدالله اوجالان رهبر و بنیانگذار زندانی پ.ک.ک. به مذاکرات بپردازد. اما خلق کرد به چیزی کمتر از حق مسلم شان برای کسب خودمختاری قانع نخواهند شد و این تنها راه حل ستم بر این ملت رنجدیده به شمار می‌رود.
تابوت های سکینه جانسز، فیدان دوغان و لیلا شیلمز که با پرچم «حزب کارگران کردستان» پیچانیده شده بودند، در امواج خشم صدها هزار سوگوار در دیاربکر تشییع گردیدند.
گزارش تصویری این مراسم
تصاویری از زنان پیشمرگه کرد در کوهپایه های ترکیه:
