محصلان امریکا با وجود تهدید و سرکوب، شجاعانه علیه نسل‌کشی غزه می‌ایستند
- رده: مقالات
- نویسنده: مریم مروه
- منتشر شده در دوشنبه، 13 جوزا 1404
با وجود تهدید، سانسور، فشار، بازداشت و اخراج محصلان توسط دولت امریکا برای خاموش ساختن صدای حق‌طلبانه‌ی دفاع از فلسطین در پوهنتون‌های این کشور، موج بیداری و شرافت در میان نسل جوان فروکش نکرده است. هر روز جوانان آگاه و باوجدان با بی‌اعتنایی به این قیدوبندهای استعماری صدای شان را بلندتر از پیش به گوش جهان می‌رسانند. سخنرانی میغا ویموری در پوهنتون نامدار تخنیکی ماساچوست (MIT) نمونه تازه‌ای از این مقاومت است.
میغا ویموری، امریکایی هندی‌الاصل، ريیس صنف پوهنتون ایم.آی.تی به تاریخ ۲۹ می ۲۰۲۵ از فرصت سخنرانی فراغت خود استفاده کرد تا نسل‌کشی امریکا-اسراییل در غزه و همدستی امپریالیست‌ها در آن را افشا کند.
او در سخنرانی‌اش خطاب به هم‌صنفان فعال در جنبش ضدیت با نسل‌کشی غزه گفت:
«شما خواستار آتش‌بس دایمی در غزه شدید و در همبستگی با فعالان طرفدار فلسطین در پوهنتون ایستادید. با تهدید، ترس‌افگنی و سرکوب از همه جهت‌ها، به‌ویژه از سوی مقام‌های خود پوهنتون مواجه شدید اما مقاومت کردید چون جامعه‌ی ایم.آی.تی که من می‌شناسم هرگز نسل‌کشی را تحمل نمی‌کند.»
او که با تشویق و هلهله حاضران بدرقه می‌شد، ادامه داد:
«همین حالا که ما برای فراغت و رفتن به مرحله‌ی بعدی زندگی آماده می‌شویم، در غزه دیگر هیچ پوهنتونی باقی نمانده است. ما نظاره می‌کنیم که اسراییل می‌خواهد فلسطین را از روی زمین محو کند، و این شرم‌آور است که ایم.آی.تی بخشی از این ماجراست. نیروهای اشغالگر اسراییلی تنها ارتش خارجی‌اند که ایم.آی.تی با آن‌ها روابط تحقیقاتی دارد. ما به‌عنوان دانشمندان، انجینیران، استادان و رهبران وظیفه داریم از زندگی حمایت کنیم. از کمک‌های بشردوستانه حمایت کنید، خواهان تحریم تسلیحاتی اسراییل شوید و همچنان اصرار بورزید که ایم.آی.تی روابطش را با اسراییل قطع کند.»
میغا ویموری در پایان سخنرانی از محصلان خواست که انگشتر را از انگشت شان بیرون کرده و به صورتی که نگین آن داخل باشد بپوشند. این حرکت نمادین به مفهوم برگرداندن نگاه از شخص خود به سوی جهان است، یعنی نمی‌توانند در برابر وقایع جنایتبار بی‌تفاوت بمانند.
این سخنرانی شجاعانه، که انعکاس وسیع رسانه‌ای داشت، اما با واکنش شدید اداره ایم.آی.تی مواجه گردید و او پیام تندی از رییس آن دریافت نمود. درحالیکه قرار بود روز بعد در مراسمی دیموری نقش راهنما و رهبر را ایفا نماید اما از ورود او و خانواده‌اش در آن ممانعت صورت گرفت چیزی که باعث شد در این مراسم نیز صداهای اعتراضی علیه این تصمیم از سوی محصلان بلند گردد.
چند روز قبل، سیسیلیا کالور، فارغ‌التحصیل پوهنتون جورج واشنگتن در اقدام مشابه طی سخنرانی مراسم فراغتش، این نهاد آموزشی را به‌خاطر روابط مالی با اسراییل و نقش‌اش در نسل‌کشی غزه بشدت محکوم کرده افزود:
«من نمی‌توانم فراغت خود را با خیال راحت تجلیل کنم وقتی می‌دانم که هزاران محصل فلسطینی به زور از درس و تحصیل بازمانده‌اند، از خانه‌های‌شان بیرون رانده شده‌اند و تنها به جرم ماندن در سرزمین نیاکان‌شان کشته شده‌اند.... تا زمانی که فلسطین آزاد نشده است هیچ‌کدام ما واقعاً آزاد نیستیم.»
سیسیلیا کالور : «من احساس شرم می‌کنم که پول فیس من برای تمویل این نسل‌کشی استفاده می‌شود.»
این صداهای شرافت از سوی محصلان در امریکا، حکام جنایتکار آن کشور را سخت نگران ساخته است بنا با تشدید فشار و اختناق، برای مهار آن تلاش دارند. تعدادی از محصلان خارجی بازداشت، محاکمه و اخراج گردیدند، روسای پوهنتون‌ها تهدید گردیدند که اگر جلو اعتراضات را نگیرند با قطع کمک‌های مالی مواجه خواهند شد و در ضمن صدور ویزه برای محصلان خارجی کاملا متوقف گردید.
امریکا اگر از یک‌سو کشور دولت‌ها و ابرسرمایه‌داران جنایت‌پیشه‌ای‌ست که در پشت کشتار و ویرانی در بسیاری از کشورهای جهان ایستاده‌اند از سوی دیگر سرزمین مردمی است مبارز و بااحساس. بطور نمونه اعتراضات گسترده محصلان و جنبش ضدجنگ علیه بربریت ارتش آن کشور در ویتنام، عراق و افغانستان از دل پوهنتون‌ها برخاست و نقشی جدی در پایان اشغال و دهشت ارتش امریکا در این کشورها ایفا کرد.
برای دستگاه حاکمه‌ی امریکا، آزادی بیان و دموکراسی تا همان‌جا ارزش دارد که منافع سرمایه‌داران و امپراتوری‌شان به خطر نیفتد. به‌محض این‌که صدای مردم یا اعتراضات حق‌طلبانه نظم امپریالیستی را بلرزاند، آزادی بیان جای خود را به سرکوب، سانسور و خشونت وحشیانه می‌دهد چیزی که اکنون شاهد آن هستیم.
زهرا امام، محصل هاروارد نیز در مراسم فارغ‌التحصیلی‌اش با پرچم فلسطین ظاهر شد و بخش زیاد سخنرانی‌اش را به بحران انسانی جاری در غزه اختصاص داد و اداره پوهنتون را به خاطر فشار بر محصلانی که علیه نسل‌کشی غزه برخاسته بودند مورد انتقاد قرار داد.
